چرا از استفاده از سیلیکون خودداری کنیم؟

هرچند سیلیکون برای کاربردهای خودرویی مزایای فراوانی ارائه می‌دهد، اما سناریوهای خاص و نظراتی وجود دارد که ممکن است تولیدکنندگان یا مصرف‌کنندگان به استفاده از آن علاقه‌مند نباشند. این محدودیت‌ها از ویژگی‌های مواد، هزینه، عوامل زیست‌محیطی و معاملات عملکردی ناشی می‌شود.

یکی از معایب قابل توجه سیلیکون، هزینه نسبتاً بالای آن در مقایسه با مواد سنتی مانند گ姆 یا پلی‌یورتان (PU) است. تولید سیلیکون شامل فرآیندهای پیچیده‌ای می‌شود، از جمله ترکیب پلیمرهای سیلیکونی از مواد اولیه مانند دی‌اکسید کربن، که ممکن است گرانتر از گزینه‌های مبتنی بر نفت مثل PU باشد. این موانع هزینه‌ای ممکن است تولیدکنندگان محصولات با توجه به بودجه را از استفاده از سیلیکون در وسایل تولید جمعی، به ویژه خودروها، منصرف کند، به ویژه در مدل‌های ورودی که کنترل هزینه اهمیت دارد. به عنوان مثال، چرم PU اغلب به دلیل قیمت پائین‌ترش به جای چرم سیلیکون در داخل خودروهای ارزان قیمت ترجیح داده می‌شود، حتی اگر سیلیکون به دلیل استحکام بیشتر و دوست‌داری‌تر به محیط زیست باشد.

محدودیت دیگری که برای سیلیکون وجود دارد، عملکرد آن در کاربردهایی است که نیاز به تنفس پذیری بالا دارند. چرم طبیعی و برخی مواد PU از نظر نفوذپذیری بیشتر هستند و اجازه می‌دهند هوا جریان یابد و افزایش گرما را کاهش دهد؛ عاملی کلیدی در صندلی‌های خودرو، به ویژه در آب و هوای گرم. با این حال، پیشرفت‌هایی مثل چرم سیلیکونی حفره‌دار تنفس پذیری را بهبود بخشیده است، اما سیلیکون همچنان نسبت به مواد طبیعی میل بیشتری به نگهداری گرما دارد که می‌تواند منجر به عدم راحتی در طول مدت استفاده شود. این موضوع باعث می‌شود که چرم سنتی یا بافته‌های سنتزی تنفس پذیر در وسایل نقلیه لوکسی که راحتی مسافران اولویت دارد، بیشتر مورد توجه قرار گیرند.

نگرانی‌های زیست‌محیطی، هرچند اغلب نسبت به سایر مواد مصنوعی مساعدتر هستند، اما برای سیلیکون نیز چالش‌هایی را به دنبال دارند. در حالی که پوست سیلیکونی وگان است و وابستگی به محصولات حیوانی را کاهش می‌دهد، تولید پلیمرهای سیلیکون همچنان شامل فرآیندهای مصرف‌کننده انرژی است و ممکن است از مواد مشتق شده از نفت وابسته باشد (با این حال، گزینه‌های سیلیکون بیوشیمیایی نیز در حال ظهور هستند). علاوه بر این، هرچند سیلیکون نسبت به PU قابل بازیافت‌تر است، اما ساختار زیربنایی گسترده‌ای برای بازیافت مولفه‌های خودرویی سیلیکون هنوز در حال توسعه است، به این معنا که قطعات سیلیکون در انتهای عمر مفیدشان، اگر به درستی مدیریت نشوند، ممکن است منجر به زباله در دامنه‌ها شوند. این موضوع با پوست طبیعی که قابل تحلل زیستی است (هرچند با هزینه‌های زیست‌محیطی خود از جمله فرآورش و کشاورزی) تضاد دارد.

نگرانی‌های زیبایی‌شناختی و حسی ممکن است به تردید در استفاده از سیلیکون منجر شود. هرچند که پوست سیلیکون می‌تواند بافت پوست واقعی را شبیه‌سازی کند، اما از تنوع طبیعی و احساس عضوی که بسیاری از مصرف‌کنندگان آن را با لوکس برابر می‌دانند، лиш است. پوست سنتی با گذر زمان یک پاتینا منحصربه‌فرد توسعه می‌دهد، ویژگی‌ای که سیلیکون نمی‌تواند آن را تکثیر کند، که ممکن است دوستان پوست طبیعی که به جذابیت بی‌زمانه مواد طبیعی ارزش می‌گذارند را ناراحت کند. علاوه بر این، برخی از کاربران می‌توانند احساس دستی (Hand Feel) پوست سیلیکون را کمی سنتز یا مطاطی بیابند، که ممکن است با تجربهٔ فراوان منتظرش در وسایل نقلیهٔ بالای خط همخوانی نداشته باشد.

در کاربردهای مکانیکی، انعطاف پذیری سیالن می‌تواند یک شمشیر دو برشه باشد. در حالی که الاستیسیته آن برای فوم‌ها و جوانت‌ها مفید است، ممکن است سختی ساختاری لازم برای برخی اجزای حامل بار را نداشته باشد. به عنوان مثال، در سیستم‌های تعلیق یا قطعات مکانیکی سنگین، فلز یا پلاستیک‌های تقویت شده اغلب به دلیل مقاومت بیشتر و ثباتشان نسبت به سیالن ترجیح داده می‌شوند. علاوه بر این، مقاومت سیالن نسبت به چسب‌ها می‌تواند پیوند دهی آن با مواد دیگر را دشوار کند، که نیاز به تکنیک‌های یا پیش‌آماده‌کننده‌های ویژه دارد و این مسئله پیچیدگی به فرآیند تولید اضافه می‌کند.

در نهایت، کمبود استانداردسازی در کیفیت سیلیکون بین تولیدکنندگان منجر به تنوع در عملکرد می‌شود. محصولات سیلیکونی با کیفیت پائین ممکن است تحت نور اچ‌وی یا دمای فراوان سریعتر زوال کنند، که امنیت و طول عمر را مختل می‌کند. این ناسازگاری می‌تواند برای مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان دشوار شود تا به قطعات سیلیکونی اعتماد کنند، به ویژه در کاربردهای حیاتی مانند سیستم‌های ترمز یا قطعات موتور، جایی که خرابی می‌تواند پیامدهای شدیدی داشته باشد.

در نتیجه، هرچند که سیلیکون مزایای قابل توجهی در حوزه پایداری حرارتی، طولانی‌مدت بودن و دوست داشتنی برای محیط زیست ارائه می‌دهد، استفاده از آن در خودروها به طور کلی ایدهآل نیست. محدودیت‌های مربوط به هزینه، محدودیت‌های تنفسی، معاملات محیط زیستی، ترجیحات ظاهری و محدودیت‌های مکانیکی همه به سناریوهایی منجر می‌شوند که در آنها مواد جایگزین مناسب‌تر ممکن است باشند. با این حال، با پیشرفت فناوری و دسترسی راحت‌تر به فرمولاسیون‌های سیلیکون مبتنی بر بیو، بسیاری از این محدودیت‌ها احتمالاً کاهش خواهند یافت و سیلیکون بیشتر به ابزارکاری مواد صنعت خودرویی ادغام خواهد شد.